Onze reis naar het noorden

Eigenlijk wilden we vooral de laatste maanden vanuit Accra gaan reizen, maar omdat we nu toch al een beetje richting het noorden zitten en nu makkelijk onze spullen veilig konden achterlaten besloten we vanuit Akonfudi te gaan reizen naar het Noorden. We zouden met zijn vijven gaan reizen, Sebastian de Duitse vrijwilliger, Myrthe en Lisa de andere Nederlanders, en wij.

Op vrijdag 20 januari gingen we naar Cape Coast, samen met Sebastian, om onze paspoorten op te halen bij de immigratiedienst want ons visum moest verlengd worden. We hadden een plekje op de slaapzaal van Oasis Guesthouse gereserveerd, we hadden gehoord dat dit een leuke plek was om te overnachten en dat er veel backpackers en volunteers komen, en het ligt bijna naast het Slavenfort en aan het strand. Aan het eind van de middag kwamen Myrthe en Lisa ook en we gingen naar een restaurant aan het strand verderop en aten lekker patat met gebarbecuede kip en dronken een Star biertje. Dat was heel gezellig, en toen we weer teruggingen naar Oasis was er een traditionele dansvoorstelling bezig, maar we zaten bijna vooraan dus… waren wij de Sjaak om ook mee te dansen! We moesten de Ghanese danspasjes nadoen, en daarmee hebben we (vooral William) volgens mij heel wat mensen mee aan het lachen gemaakt haha. Na de traditionele voorstelling kwam er een DJ en uiteindelijk besloten we toch nog maar een dansje te wagen, en aan het einde van de avond doken we de stapelbedjes in.
De volgende dag voelde niet iedereen zich topfit, maar een ontbijtje aan het strand maakte veel goed. Toen lekker op het strand gelegen en in de zee gezwommen. En ’s middags met z’n allen in de trotro naar Fosu. Lisa en Myrthe zouden het weekend bij ons gastgezin logeren.

Zondag 22 januari nam Balla ons mee naar een bruiloft van zijn nichtje in Obuasi. Uiteraard kwam hij anderhalf uur te laat en bestond het grootste deel van de dag uit wachten maar het was toch een hele leuke dag. Alle vrouwen zagen er mooi en kleurig uit, en na een hapje Jollof-rijst en een uurtje wachten gingen we naar het feestje van de bruid. Het was een islamitische bruiloft dus mannen en vrouwen waren gescheiden van elkaar.
In een steegje in de stad stond een grote partytent, enorme speakers en een heleboel mooi opgetutte vrouwen de billen te schudden op keiharde muziek. Het is hier gebruikelijk om geld op het voorhoofd van de dansende mensen te plakken, zodat je het bruidspaar helpt om de bruiloft te betalen. En uiteraard moesten wij obruni’s ook de dansvloer op en we kregen heel wat geld op ons hoofd gedrukt. Iedereen was erg vrolijk en het was een gezellige dag.
De bruid was overigens enorm mooi met henna versierd, enorm lange nepwimpers en ze veranderde wel drie keer van jurk en make-up.

Maandag 23 januari
Vandaag begint dan echt onze reis naar het Noorden. Met zware backpacks in de trotro naar Kumasi. WOW! Kumasi staat bekend omdat er de grootste markt van West-Afrika is, maar volgens mij is het daarmee ook de grootste chaos van heel Afrika! Drukte, vrouwen met veel koopwaar op hun hoofd, overal marktkraampjes, bedelaars, verkopers die roepen en nog meer drukte, drukte, drukte. Het begon al toen we bijna meteen de weg al kwijt raakten en we zaten met ons kaartje, maar geen een afrikaan kon kaartlezen. Uiteindelijk vonden we dan het hostel; we hadden van tevoren gebeld en het was heel dichtbij de markt en het busstation dus ideaal. Dachten we, bleken ze twee ‘filialen’ te hebben en degene die wij hadden gebeld was aan de andere kant van de stad en deze was vol. We hadden het heel warm, de backpacks waren zwaar en we waren de moed een beetje kwijtgeraakt. We besloten niet in Kumasi te overnachten en meteen door naar Tamale te gaan, maar waar vonden we de bus naar Tamale?
We vonden een Ghanees die ons de weg wel wilde wijzen, hij sprintte voor ons uit en binnen een kwartier lagen we al drie keer bijna onder de trotro hebben we allerlei mensen omver gelopen en gestoten. En we waren Sebastian kwijt. Maar we hadden de bus gevonden!
Alleen er was nog maar 1 plaatsje over… Gelukkig vond Sebastian ons snel en vonden wij een andere, lege, bus die naar Tamale ging. Het koste wel zo’n 10 euro per persoon, maar daarvoor kreeg je wel veel beenruimte, airconditioning, en een film voor de zo’n zes uur durende reis. En dat hadden we na die ochtend er wel voor over.
Het was al donker toen we in Tamale aankwamen, en gelukkig kwam de taxi van de Asempa lodge waar we sliepen ons oppikken. Het was een fijne lodge, rustig, schoon, de kamers ruim en vriendelijk personeel en een aardige Nederlandse eigenaar. En we sliepen allemaal al heel snel.
De volgende ochtend ontbijt met toast en.. pannenkoek! Heel lekker. Het zwembad werkte helaas niet, maar wel een hele relaxte plek om te verblijven. ‘s Middags gingen we de stad in, wat een verschil met Accra, Cape Coast en Kumasi. De mensen zijn minder opdringerig, de wegen zijn veel rustiger omdat bijna iedereen een motor of een fiets heeft, het weer is veel warmer en droger maar de sfeer is veel relaxter. We liepen over de markt waar ze biscuits, stoffen en vlees verkochten. En dan vlees als in grote lappen rauw vlees vol vliegen, gerookte koeien- en geitenhoofden, biggenpoten en nog meer van dat soort herkenbare dieren onderdelen.
En er is nu de Africa Cup, en voetbal is heel erg groot in Ghana dus wij hebben ook Ghana tegen Botswana gekeken in een café. ‘s Avonds gezellig gekletst en gekaart in de zitjes van de lodge. Woensdagochtend lekker gelezen buiten in de zon, ’s middags weer naar de stad.
‘s Avonds gaat Sebastian naar de dokter omdat hij ziek is, hij krijgt een heleboel medicijnen mee en besluit niet meer mee verder te reizen, maar terug naar Fosu te gaan.

Donderdagochtend pakken we de trotro naar Damongo, het duurt eeuwen voor de trotro vol zit en we kunnen vertrekken en ook de reis duurt erg lang. Er vallen spullen van het dak, het hobbelt enorm en William zakt door het bankje, wat de Ghanezen heel hilarisch vonden.
In Damongo een taxi die ons, voor veel geld, naar Mole National Park wil brengen.
Het Mole Motel is echt supergaaf, we delen met zijn vieren een prima kamer met eigen toilet, douche, en er zit zelfs een soort bad in. Alleen is de straal uit de douche minimaal en is uiteindelijk de emmer-douche toch het fijnst, haha, we worden al echt Ghanees.
En dan is er nog een zwembad met uitzicht op de drinkplas waar alle dieren komen. Bavianen willen je ontbijt stelen, everzwijnen en herten lopen bijna door het motel. Echt tof.

Vrijdag 27 januari
’S ochtends vroeg gaan we dan op safari, samen met een bewapende guide en nog zeven anderen wandelen we door de bush. We zien verschillende soorten antilopen, kleurige vogels, verlegen aapjes, een grote dode vogel, krokodillen in de waterplas en afdrukken van olifantenpoten. Het was vooral een lange wandeling (3 uur en nog voor het ontbijt), maar wel heel gaaf om de dieren in het wild te zien. ’s Middags gingen we lekker bij het zwembad zitten lezen en zwemmen, en toen kwamen er twee olifanten bij de plas om water te drinken. Top! En flink bruin geworden die middag.
‘s Avonds is Myrthe ook ziek en de volgende ochtend gaan we uiteindelijk nog maar met zijn tweeën verder, erg jammer dat de ‘stomach-problems’ zo erg zijn want het was erg gezellig met zijn vijven.

We pakken de bus om 4 uur 's ochtends naar Damongo, en wachten tot de bus naar Sawla vertrekt. Het was heel hobbelig, stoffig en de bus viel bijna uit elkaar maar we zagen onderweg wel antilopen en de hele bus was in rep en roer. Vanuit Sawla de trotro naar Wa, en in Wa opzoek naar de lodge. We vinden het snel en het redelijk kamertje, we hebben een eigen douche en wc (maar het water doet het niet zo vaak), een ventilator en zelfs een TV, weliswaar met maar 1 zender, maar we kunnen wel de Africa Cup kijken en dat voor €7,50 met z’n tweeën per nacht. Toen op zoek naar iets te eten, halve stad door gelopen, de markt gezien, maar we kunnen niks vinden. Uiteindelijk blijkt heel dichtbij de lodge en restaurantje te zitten waar we fried rice met een heeel groot stuk kip kunnen krijgen. Ghana won van Mali met 2-0, dus weer een prima dag.

Zondag 29 januari
Eerst uitgeslapen en lekker rustig aan gedaan, uiteindelijk toch de backpack maar weer op en de trotro naar Wechiau gepakt om nijlpaarden te zien. Daar kwamen we bij een informatiecentrum en daarna werden we naar de lodge gebracht. We moesten zelf spullen voor ons diner meenemen en dat hadden we heel uitgebreid gedaan; namelijk rijst en tomatensaus. Haha, zelfs de gids vond dit een beetje karig en kon gelukkig nog wat zout, peper en ui regelen. Toen een flinke wandeling in de brandende zon richting de Black Volta, het zweet liep van onze voorhoofden en lippen barstten spontaan door de hitte en droogte. Maar het was het waard; aan de rivier stond een boom met een platform en daar zouden wij vannacht op slapen! We hadden uitzicht op het water en aan de overkant Burkina Faso. De matrasjes werden neergelegd, muskietennetje eroverheen en klaar was ons bed. Hop, de kano in en we zagen al bijna meteen twee nijlpaardenoortjes. Het was heerlijk afkoelen met het windje op het water, na een stukje varen kwamen we een hele nijlpaardenfamilie tegen; vader, een stuk of zes vrouwtjes en een baby. Heel bijzonder om ze zo lekker relaxed in het wild te zien. Het waren vooral oren en neuzen die we zagen, maar af en toe ook een snuit of de baby die op moeders rug klom. Verder ook veel mooie vogels gezien.
Terug bij de ‘Hippo-Hide’ aten we ons driegangen diner en keken we naar de zon die onder ging. Alleen toen het donker was wisten we niet zo heel goed meer wat we moesten doen en gingen we maar in bed liggen, en de gids ook. Wel een van de beste slaapplekken ooit, met de maan en sterren boven je, de geluiden van vogels en krekels. ‘s Nachts werden we wakker van de grazende Nijlpaarden die flink konden loeien/knorren/kreunen haha. Omdat het zo dicht bij de rivier was, was het ook heel erg koud en wij hadden met zijn tweeën natuurlijk maar 1 slaapzak meegnomen. Heel handig.
De volgende ochtend weer terug wandelen naar de lodge, gelukkig was het nu nog koel. De trotro, waar we nog best wel wat voor hadden betaald, die ons op zou komen halen kwam niet. Wij wachten en wachten, en we zaten echt in de middle of nowhere dus we konden ook niet veel anders doen. Uiteindelijk konden we met een pick-up truck meerijden, die binnen de kortste keren bommetje vol zat want het was marktdag in Wechiau. De trotro naar Wa raakte ook maar niet vol, en ook dat duurde een paar uur voor dat die vertrok. Maar de markt was heel leuk om over heen te lopen. Uiteindelijk weer in Wa, naar ons vertrouwde kamertje in de Kunateh Lodge. De Africa Cup gekeken en lekker rijst gegeten.

Dinsdag 31 januari
‘s Ochtends op tijd naar het busstation om een trotro naar Bolgatanga te vinden. Schijnt hij maar 1x per dag te gaan, en dan om 4 uur s nachts. Dat had de Lonely Planet niet verteld.
Toen wilden we naar Tumu gaan en dan doorgaan, maar dit werd ons afgeraden door de Ghanezen. We verkochten onze tickets dus weer en besluiten dan via Tamale, naar Bolgatanga te gaan. Maar ook de bussen naar Tamale gaan maar 1x per dag en dan s nachts of s ochtends heel vroeg. De hitte en droogte, en misschien ook wel vermoeidheid maken dat we eigenlijk niet langer in Wa willen blijven. En de enige opties die overblijven zijn de nachtbus naar Kumasi of Accra te pakken. Aangezien Kumasi in de avond ons ook niet heel aangenaam lijkt, besluiten we naar Accra te gaan. We wachten nog een paar uurtjes in Wa, met tegenzin sjouwend en zoekend naar eten maar gelukkig vinden we uiteindelijk fufu. We scoren nog wat leuke souvenirs en gaan dan de bus in, die bijna precies op tijd vertrekt. We staan versteld.
Het was best een mooie bus, maar de airco is eigenlijk te koud, en de slechte kwaliteit geluid van de Ghanese film staat te hard en de weg is slecht. Vooral tussen Kumasi en Accra is de weg heel slecht, de volgende dag heb ik een blauwe plek om mijn hoofd omdat ik in mijn slaap tegen een stang ben aangeknald toen we over een hobbel reden. Van 17.45-5.00 de volgende dag duurde deze rit, hongerig en moe komen we aan bij het vertrouwde Crystal Hostel en duiken meteen het bed in. William had als ontbijt meteen rijst met kip, Nadiah brood met ananas. De paar dagen in Accra hebben we heel weinig gedaan, het sjouwen met de backpack, het zoeken naar de juiste trotro, het uren hobbelen als je uiteindelijk in de goede trotro zat; het was allemaal best vermoeiend maar wel de moeite waard. Het Noorden is heel anders dan het Zuiden, en om Ghana echt gezien te hebben moet je beide hebben gezien.
We rusten goed uit en ontmoeten weer leuke nieuwe mensen, waar we s avonds mee kletsen.
Zaterdags gaan we weer terug naar Akonfudi, de laatste dingen van het project afronden, en dan alweer onze spullen inpakken om naar Accra te gaan. Time flies when you're having fun!