Akonfudi

De volgende ochtend zagen we eindelijk hoe Akonfudi eruit zag. Ons huis is kleurig, roze, mintgroen, turkoise, donkergroen en paarse luiken en er zijn nog zo’n vier grote kamers waar gezinnen in wonen. Bovenverdiepingen hebben ze hier niet.
Overal lopen geitjes, kippen en honden rond. En je bent hier nog veel meer een bezienswaardigheid als blanke dan in Accra. Sommige huizen, zoals die van ons zijn gewoon van steen maar er staan ook hutjes van hout en modder. Toiletten zijn aparte kleine hokjes of gebouwtjes die een stukje van het huis afstaan, met vaak twee gedeeltes. Eentje waar je plast en wast, en een waar je de grote boodschap doet. Bij ons is de wc een wc-bril op een soort grote houten doos met een heeel diep gat eronder. Je mag (en wil!) er niet zitten en moet er dus boven hangen. Het douche/plashok is een aflopend gedeelte met een putje in de hoek. We kregen uitgelegd dat de grote ton water, een emmer en een beker samen de douche vormden. Je neemt dus een grote emmer water mee en giet jezelf met het bekertje tot je nat bent, dan zeep je je flink in (vooral met de washand schrobben want het is erg stoffig en zanderig) en dan spoel je je weer af; en klaar!

Voor het ontbijt lopen we naar het huis van meneer Dacosta, een heel kort weggetje langs een van de oudere broers van Dacosta, die altijd op het bankje voor zijn huis ligt. Echt altijd! Dacosta zegt ‘he was lazy from the whomb’. Hij is blijkbaar al zijn hele leven zo lui, maar wel erg grappig. Hij wil graag dat we Twi leren te spreken en begint afentoe een heel verhaal tegen ons in Twi, waar we dan helemaal niks van begrijpen en dan moet hij hard lachen.
Dacosta woont met zijn vrouw, Amma zijn oudste dochter van 19, Hannah een aangenomen dochter van een jaar of 11, die altijd vrolijk is. Desmond, van 9, Norah van 5 en een babymeisje van 8 maanden. Zijn twee dochters van 13 en 14 kregen de kans om naar Junior Highschool te gaan in Accra (het onderwijs is in de stad uiteraard beter dan op het platteland) en die verblijven dus daar.
Als ontbijt eten we een beetje zoetig witbrood met omelet, en warme zoete Milo’s (een soort chocolademelk-poeder dat hier erg populair is). Wel een prima ontbijtje dus!

De vrouw van Dacosta heeft een winkeltje langs de grote weg, of eigenlijk twee. Eentje verkoopt zo’n beetje alles, zoals de meeste winkeltjes hier doen: zeep, shampoo, milo’s, spaghetti, snoep, wc-papier, frisdrank, water etc. en de andere is The Last Respect Funeral Shop, daar verkopen ze doodskisten (heel glimmend en kitscherig) en geknutselde kransjes van lint en Maria plaatjes. Hier eten we soms tussen de middag, er word gekookt en vaak zijn de kinderen, in ieder geval de baby, er ook.