30-11-2011

’s Ochtends vroeg lieten we onze tassen achter bij het hostel en gingen richting Nkrumah Circkle waar we Sam, een man van OCEP, zouden ontmoeten. Het duurde even, maar uiteindelijk hadden we elkaar gevonden. We gingen langs het politiebureau op Circkle om aangifte te doen van William’s gestolen portomonnee (met rijbewijs en id-kaart) op de eerste dag. We wilden dit liever met een Ghanees erbij doen, omdat de verhalen over de politie hier niet zo heel best zijn.
De intentie van de aangifte was niet zozeer om de dief te pakken, maar wel om een aangifteverklaring voor de verzekering te regelen.
Het politiebureau, dat bestond uit een te kleine kamer (voor het aantal mensen wat erin bezig was, 3) met achterin nog een soort cel met ongeveer tien mensen erin, en een iets grotere kamer met een bureau en een typmachine waar een iets wat forse Ghanese politieagente streng achter zat te typen. In het kantoortje waar we aangifte moesten doen zat een grote politieagent en er kwamen af en toen nog twee agenten binnen om iemand in of uit de cel te halen. De aangifte zelf verliep moeizaam en duurde al snel een uur en de politieagent was nou niet echt wat je zegt enorm behulpzaam, het leek alsof hij er niet zo heel veel zin in had. Uiteindelijk gingen we naar het andere kamertje waar de vrouwelijke agente achter de typmachine zat, en werd er wat overlegd. Terwijl ze ondertussen probeerde af te dingen bij een schoenpoetser kwamen de agenten tot de conclusie dat we naar de headquarters zouden moeten gaan en een real-life reconstructie na moesten spelen met agenten erbij op de plaats delict. Aangezien de plek waar het gebeurd was, nou niet bepaald de veiligste plek van Accra is (zeg maar de plek waar het vaakst dit soort dingen gebeuren) werden we daar niet zo heel vrolijk van. Ook moesten we een officiële aanvraag-brief gaan opstellen en die opsturen. Maar we zouden over een paar uur ook naar Akonfudi gaan, dus dat ging allemaal niet lukken vandaag! Na de agenten allebei 5 cedi te geven, waren ze wel een stuk vriendelijker en gaven ze hun telefoonnummer zodat we konden bellen als we wel weer in Accra waren. Erg veel gedoe, weinig resultaat.
We gingen nog even wat jollof rice met kip eten als lunch en pakten toen de trotro naar de bank om wat geld te pinnen, en daar ontmoetten we Alhaji Balla. Het hoofd van de organisatie OCEP en Sebastian, een andere vrijwilliger uit Frankfurt. Met z’n allen gingen we naar Darkuman om onze spullen op te halen bij het hostel, gelukkig hadden ze een eigen trotro geregeld dus paste alle tassen er makkelijk in.
Toen begon de reis naar Akonfudi, vooral Accra uitkomen duurde erg lang, veel file en stilstaan. De buitenwijken van Accra zijn nog best wel heel groot!
Daarna konden we lekker doorrijden en ondertussen veranderde het landschap van drukke stad naar jungle-achtige bossen. Onderweg werden nog wat watermeloenen gekocht en toen het begon te schemeren kwamen we aan in Assin Fosu. Daar gingen we avondeten, gelukkig was er gewoon fried rice met chicken en Fanta. Na een kwartiertje kwamen we aan in Assin Akonfudi, Fosu en Akonfudi liggen allebei aan de ‘grote’ weg tussen Cape Coast (waar de slavenforten liggen) en Kumasi (grote stad waar de grootste markt van westafrika is). En was dus wel goed begaanbaar, het was jammer dat het al donker was want van het dorp zagen we nu niet zo veel. We reden kriskras door kuilen en hobbels en langs huisjes, tot we dan bij ‘ons’ huis kwamen, we laadde de spullen uit en waren eigenlijk best wel moe van de reis. We ontmoetten meneer Dacosta, onze ‘gastgezinvader’ en nog wat broers van hem.
Onze kamer is best wel mooi, hij is groot en er staat een tweepersoonsbed, een bureau met stoel en een kastje. Aan twee kanten hebben we luiken, waar we naar buiten kunnen kijken. We hebben licht en een stopcontact, en zelfs een ventilator maar die doet het niet haha.
Omdat we moe waren hingen we snel ons malarianetje op en wilden gaan slapen, maar het eerstvolgende halfuur werden we nog wakker gehouden door kinderen voor het raam die maar giegelden en vroegen Obruni, how are you? What is your name? Uiteindelijk gingen zij zelf ook naar bed en konden wij ook gaan slapen.