26-11-2011

Vanochtend hadden we om 6.45 afgesproken om met A.K. naar het voetbalveld te gaan. Maar we kennen hem langer dan vandaag dus wachten tot hij om 7 uur op de deur klopten, en gingen toen aankleden om een kwartier later te vertrekken. Aangekomen bij het koeienveldje was er nog niemand, dus keken we bij een wedstrijd op het grote veld. Na een tijdje kwamen er wat meer jongens op het kleine veldje en de wedstrijd begon. Na een uur of twee gingen we terug naar het hostel. ’s Ochtends viel het wel mee, maar om een uur of tien begint het al echt heet te worden.
William bleef relaxen terwijl Nadiah op zoek ging naar wat middageten, we hadden geen zin voor de zesde keer kip met rijst te eten. Maar terwijl er op sommige plekken overal vrouwen met citrussen en ananassen rondlopen, kon ik nu niks aan fruit vinden. Een beetje door de straat heen en weer lopend kwam er man naar me toe, die zich voorstelde als Kris en hij vroeg of ik iets zocht. Dus ik vroeg hem waar ze fruit verkochten, hij zei dat ze dat op dit moment niet deden, maar hij wel iemand kende die wat citrussen voor me had. Hij nam me mee een klein straatje in, en daar weer een steegje in naar een paar huisjes. Er waren wat kleine kinderen voor het huis aan het spelen en die renden meteen als een zwerm achter me aan, want een Obruni bij hun thuis was natuurlijk wel heel spannend. Ik mocht gaan zitten op een bankje en Kris sprak met de vrouw, ik denk de oma van de kinderen. Ze ging naar binnen en kwam even later terug met een grote emmer vol citrussen. Dit zijn een soort citroenachtige vruchten waarvan ze de buitenkant heel dun schillen en waar je alshetware het sap uit drinkt, heel fris en zoet! Echt ideaal in het warme weer. Kris vroeg hoeveel ik er wilde, en ik zei een stuk of vijf, maar dat was eigenlijk te weinig en ik eindigde met een plastic zak vol met zo’n vijfendertig citrusvruchten. Ik wilde betalen, maar Kris stond erop dat hij het zou betalen, want hij kreeg het voor een speciale prijs omdat hij een ‘familyfriend’was. Er was niet veel tegenin te brengen en hij stond er ook nog op om de tas te dragen. Hij was uiteraard veel sterker dan ik, dus hij vond het logisch om de tas te dragen. We liepen weer terug naar de mainstreet, en hij vertelde dat hij getrouwd was, twee kinderen en een winkel had waar hij mobiele telefoons verkocht. Ondertussen waren we bijna bij het hostel en hij zei dat hij eigenlijk onderweg was naar de kapper toen hij mij tegen kwam, ik zei dat hij nu maar naar de kapper moest gaan dan. En ik verder zou lopen, maar hij vroeg of ik meeging want anders moest ik nog met de citrussen lopen. Aangezien hij ook met mij naar de citrusvrouw was gegaan leek me dat wel zo aardig, dus zo belande ik met kippenvel in een barbershop met de airco op de hoogste stand. Grappig om te weten dat op de prijslijst vermeld werd dat het meer kost om als blanke geknipt of geschoren te worden, dan als ghanees. Gelukkig duurde het niet erg lang en liepen we al snel weer op de mainstreet, ik scoorde nog wat watermeloen en wat banku en een soort van ghanese spaghetti. Nam afscheid van Kris en toen gingen we buiten in het hostel wat eten. De banku vond ik zelf niet zo heel lekker, het is een soort zuur kleverig deeg dat je in een pittige soep doopt en dan in een keer doorslikt. De spaghetti was daarentegen wel erg lekker, en hebben we ook als avondeten gehaald. ’s Avonds zitten we vaak buiten aan een grote tafel en kletsen we wat met de andere mensen, we lezen of kaarten wat. Erg relaxed en in deze hitte, fijn om rustig aan te kunnen doen.