Nadiah's project

Nadiah's project.
Mr. Dacosta heeft al veel gedaan in Akonfudi, hij heeft er een KinderGarden, een primary en secondary school, en een Junior High School neergezet en is nu bezig met het bouwen van een volunteerhouse, waar vrijwilligers echt hun eigen plekje hebben. Een bibliotheek en een computerruimte. Het weeshuis gebouw is af, maar nog heel kaal en was eigenlijk niet open tot dat ik kwam. Hij zegt zelf een behoefte te hebben om mensen te helpen die het nodig hebben, hij is vroeger zelf ook op jonge leeftijd wees geworden en hij probeert nu door middel van het geld dat hij met het verbouwen van citrussen en planteen verdiend nog meer te doen. Ook betaald hij voor veel van de kinderen die naar school gaan het schoolgeld en de maaltijd tussen de middag.
In het weeshuis zitten acht kinderen, tussen de vier en negen jaar oud ongeveer. Dacosta betaald ook alles voor hen, de meesten hebben allebei de ouders verloren, of de moeder verloren en de vader moet werken voor geld en kan niet voor hen zorgen. Omdat deze kinderen ook allemaal naar de school gaan, is er overdag niet zoveel te doen en moet ik dus voor de klas gaan staan in de KG. Dit zijn kinderen tussen 3 en 5 jaar, hoewel ik denk dat sommige kinderen nog maar net 3 zijn en er is ook een jongen van een jaar of 10 die of nooit onderwijs heeft gehad (hij kan niet lezen of schrijven, of engels spreken) of misschien zwakzinnig is. De eerste dag heb ik vooral gekeken wat de juf deed, en dit was vooral het alfabet, tellen, twee en drie-letter woorden schrijven en lezen en verder wat liedjes zingen.
De tweede dag dacht ik weer een beetje te kunnen afkijken om in te schatten wat ik zou kunnen doen, maar de juf liet mij achter voor de klas en ging zelf naar een andere klas om les te geven. Slik. Sta je dan voor dertig kinderen, die niet naar je luisteren en waarvan de jongsten geen eens engels verstaan, laat staan spreken. Het is dus erg lastig, want als je iets met lezen en schrijven gaat doen, hebben de jongere kinderen niks te doen. En ga je echt iets simpels doen, dan is het voor de oudste weer te makkelijk. Ook worden kinderen hier geslagen in de klas, vaak met een soort tak die tevens ook als aanwijssstok op het bord dient. Bij de wat hogere klassen, en vooral door leraren word er flink hard geslagen. En dat vind ik best lastig, want dat ben ik helemaal niet gewend! Maar de kinderen luisteren echt heel erg slecht, en bij jongere kinderen vind ik het helemaal niet leuk om streng te zijn en hier heb ik op de tweede dag al in mn allerstrengste engels wat kinderen terug op hun stoel gezet. Terwijl wanneer er een andere leraar binnenkomt ze allemaal op hun stoel vliegen en lief gaan zitten. Ze zijn volgens mij gewoon gewend pas te luisteren na een klap, en er kwamen zelfs wat kinderen na me toe om me te adviseren een klap uit te delen. ‘you must beat him if you want him to listen!’ Erg lastig, aangezien ik echt niet van plan bent kinderen te gaan slaan. Uiteindelijk heb ik een mannetje op het bord getekend en een aantal Parts of the body geprobeerd te leren. De oudere kinderen pikten het wel snel op en deden goed mee. Verder heb ik ze het alfabet en cijfers omstebeurt op laten zeggen, en wat simpele oefeningetjes gedaan. Op een gegeven moment wist ik echt niet meer wat ik moest doen, maar toen was het gelukkig 3 uur en school afgelopen. Wat was ik toen opgelucht. Ik vind het lesgeven dus nogal tegenvallen, vooral omdat taal een obstakel is, de niveau verschillen heel groot zijn en er slecht naar me wordt geluisterd.
Na schooltijd kan ik naar het weeshuis gaan, veel van de kinderen zitten ook bij mij in de klas. Maar om gewoon met ze te spelen is erg leuk, ze zijn erg lief en sommige komen heel graag naast je zitten of je hand vast houden. Ik had een engels kinderboekje meegenomen dat in de kast op de kamer lag met een heel leuk verhaal over hoe de schildpad aan een schild kwam. Maar dit was al veels te moeilijk voor ze, engels van de jongsten is echt erg slecht.
Toen gingen we maar spelletjes doen, ik leerde hun tikkertje (ze zeggen nu ook tikkie, heel grappig) en verstoppertje. De kinderen waren helemaal door het dolle heen als ze me vonden. Ik leerde ook Ghanese spelletjes, een is een liedje met bijbehorend dansje in het midden van de kring waarbij je iemand uitkiest en dan Shake Your Body doet, flink met je heupen schudden al kan ik dat lang niet zo goed als de kleine ghanese meisjes hier. En eentje met geboortedag-namen, mijn naam is Amma (madam Amma) en ik luister ondertussen zelfs al als ze dat roepen. En verder nog wat spelletjes met klappen en dansen, en uiteraard hebben we even gevoetbald. Dat vonden de jongetjes heel erg leuk. Het weeshuis zelf is heel kaal, de kinderen slapen op rieten matjes en verder is er niks, de muren zijn kaal er is geen speelgoed. Maar zoals er bij William al staat gaat hier snel verandering in komen!